موضوعي كه قصد دارم درباره‌اش براي شما بنويسم شايد قدري قديمي ‌شده باشد چون مربوط به سال 2006 است. به هر حال اين روزها سرعت پيشرفت علم و تمدن آن قدر زياد است كه سه - چهار سال هم زمان خيلي زيادي به حساب مي‌آيد. اما خوشبختانه كه نه، شوربختانه، دانش بشر در راه شناسايي روش‌هاي كار مغز هنوز در مرحله‌اي است كه آن‌چنان شتاب زيادي نگرفته!

ماجرا به كار دو بخش از مغز و نحوه همكاري آن دو بخش مربوط است. همكاري و مشاركت اين دو بخش به ياد و يادگيري ما مي‌انجامد. حتما بر حسب تجربه قبول داريد كه ما گاهي چيزهاي پيچيده و مفصل را خيلي خوب به ياد مي‌آوريم و گاهي هر كاري مي‌كنيم يك اسم يا يك شماره كوچك و بي‌اهميت به يادمان نمي‌آيد كه نمي‌آيد! اين جور بازي‌هاي حافظه همه از آنجا برمي‌خيزد كه مغز ما چگونه از پس دريافت و ثبت اطلاعات برآمده باشد.

حالا ببينيم جريان چيست.

از قرار معلوم تعدادي دانشمند نخبه توانسته‌اند يك روش جديد ابداع كنند كه به كمك آن مي‌توانند مغز را در حين كار كردن، خيلي دقيق‌تر از گذشته زير نظر بگيرند. اين روش آن‌قدر خوب است كه روش‌هاي قبلي به گرد آن نمي‌رسند. اين آقايان دانشمند در موسسه تحقيقات پزشكي ماكس پلانك به اين موفقيت رسيده‌اند. يكي از آنها سابقه دريافت يك جايزه نوبل را در كارنامه دارد و نام او "بِرت زاكمان" است. يكي ديگر "ماينك مِهتا" است كه احتمالا از تبار پارسيان هند است و سومي ‌هم "توماس هان" نام دارد. بگذريم؛ اينها كاري كرده‌اند درست و حسابي. از يك طرف توانسته‌اند پتانسيل ميان‌سلولي ناحيه‌اي از قشر مخ را تحت نظر بگيرند و از طرف ديگر، به طور هم‌زمان، پتانسيل غشاي چندتايي از سلول‌هاي عصبي اسبك مغز را تك‌به‌تك پاييدند تا ببينند بين اين دو پتانسيل ارتباطي هست يا نه. پتانسيل ميان‌سلولي اولي كه گفتم در واقع برابر با همان پتانسيل غشاي سلول‌هايي است كه در آن ناحيه از قشر مخ گرد آمده‌اند. پس مسئله ارتباط ميان دو گروه از سلول‌هاي مغز است. آيا اينها با هم سر و سري دارند؟ و آيا وقتي ما خوابيم آن بالا توي سرمان خبرهايي است؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: